گپ و گفتی با یکی از رکوردداران دوران کرونا - پرسینا بلاگ

به گزارش خبرنگاران، نگین ضیایی یکی از جوانانی است که در یک سال اخیر بارها به در بسته خورده. او چهار بار برای اجرای نمایش تازه اش خیز برداشته و هر بار ویروس کرونا او و گروهش را ناکام گذاشته است. البته این ناکامی به صورت کامل هم نبوده چون او در دو مقطع توانسته نمایشش را به مدت یک شب روی صحنه ببرد.

نگین ضیایی از فروردین سال 1399 برای نمایش مرفی در تالار سایه مجموعه تئاتر شهر نوبت اجرا داشته است.

اولین تعطیلات تئاتر در دوران کرونا که اسفند سال 1398 رخ داد، این گروه را از اجرای نمایش خود بازداشت.

بعد از بازگشایی تئاتر در تابستان سال گذشته، این گروه دوباره برای اجرای نمایش شان در ماه مهر نوبت دریافتد که بالا دریافت آمار ابتلا به کرونا و تعطیلی مشاغل گروه سه (که آن موقع سینما و تئاتر را هم در بر می گرفت)، بار دیگر آنان را از اجرا محروم کرد.

اعضای جوان این گروه در تمام این ماه ها به فکر اجرای نمایش خود بودند تا این که بازگشایی تئاتر در زمستان سال گذشته آن ها را دلخوش کرد که بهار سال 1400 طلسم اجرای مرفی را بشنمایند و قرار شد این نمایش یکی از اولین اجراهای تئاتر شهر در فروردین سال جاری باشد و از روز هشتم این ماه روی صحنه برود اما چند ساعت پیش از اولین اجرای آن ها اعلام شد تهران در شرایط نارنجی قرار گرفته و سالن های سینما و تئاتر هم به طور اتوماتیک بسته می شوند و این چنین بود که نمایش مرفی تنها یک شب روی صحنه رفت زیرا نمی شد تماشاگرانی را که برای دیدن اولین اجرای این نمایش بلیت خریده بودند، دست خالی به خانه بازگرداند.

این تعطیلی البته به فاصله اندکی منتفی شد چراکه با پیگیری مدیران نمایشی و سینمایی، تئاتر و سینما از مشاغل گروه سوم به مشاغل گروه دوم منتقل شدند. بدین ترتیب قرار شد نمایش هایی که در نوبت اجرا بودند، از روز 15 فروردین ماه روی صحنه بروند.

نمایش مرفی هم جزو همین گروه بود و روز یکشنبه 15 فروردین ماه بار دیگر طعم صحنه را چشید اما این اجرای دیر به دست آمده، خیلی زود از دست رفت زیرا این بار با تغییر شرایط تهران از نارنجی به قرمز، مشاغل گروه دو هم تعطیل شدند.

نگین ضیایی کارگردان این اثر نمایشی که می داند در این شرایط بغرنج نمی توان برای اجرای تئاتر کاری از پیش برد، به خبرنگاران می گوید: تنها چیزی که در این شرایط به گروه هایی مشابه ما یاری می نماید تا بخش از آسیب های واردشده را جبران کنیم، حمایت های مالی و مطالبه خسارت است.

او با تشریح هزینه های بالای آماده سازی یک اثر نمایشی ادامه می دهد: آماده شدن برای اجرا هزینه بر است؛ تمرین، تدارکات، اقلام تبلیغی و ... هر یک هزینه های خاص خود را دارد و در این شرایط، منطقی ترین کاری که می توانیم انجام دهیم، مطالبه خسارت است.

این کارگردان جوان از موضوع دیگری هم سخن می گوید: بحث دیگری که وجود دارد، مبلغ یاری هزینه هاست. آن چه برای گروه هایی نظیر ما تصویب شده، متعلق به سال 98 و 99 است در حالی که شرایط در سال 1400 تغییر نموده و طبیعتا مبلغ یاری هزینه ها هم باید افزایش پیدا کند.

ضیایی اضافه می نماید: گروه های جوان عموما بدون تهیه نماینده و پشتوانه مالی فعالیت می نمایند. در این مدت بارها از کرونا سیلی خورده ایم ولی شاید تنها چیزی که کمی جبران مافات می نماید، حمایت مالی باشد.

او ادامه می دهد: گروه ما جوان و پرانگیزه است. در این مدت مدام به یکدیگر دلداری داده ایم که خاتمه این نمایش را روی صحنه خواهیم برد ولی تا به امروز حتی یک هزار تومانی به عنوان خسارت یا یاری هزینه دریافت ننموده ایم. مهرماه اعلام شد در ازای فروش هر دو بلیت، مرکز هنرهای نمایشی هم یک بلیت را اضافه می نماید و سالن هم درصدی برنمی دارد ولی نمایش ما به اجرا نرسید.

ضیایی اضافه می نماید: برای فروردین هم اعلام شد گروه هایی که تمایل به اجرا ندارند، می توانند خسارت بگیرند ولی ما می خواستیم اجرا داشته باشیم. در هر حال در هیچ یک از مقاطع، شرایط دریافت یاری هزینه را نداشتیم.

او در پاسخ به این پرسش که اگر تئاتر دوباره باز گردد، آیا این گروه همچنان برای اجرای نمایشش انگیزه دارد، می گوید: گروه ما از نظر روحی در سطحی از انرژی قرار گرفته که می تواند اجرای خود را انجام بدهد ولی مساله ما مالی است. باید ببینیم این بازگشایی چه زمانی صورت می گیرد. از دو سال پیش که در تدارک اجرای این نمایش هستیم، هنوز ریالی به اعضای گروه نپرداخته ام و شرایط هر روز پیچیده تر هم می گردد. ولی باید از تئاتر و فعالان آن حمایت نمایند. دست ما از خیلی جاها کوتاه است ولی خواسته ما حمایت مالی از سوی خانواده خودمان است.

پریها: پریها | اخبار، سرگرمی، ورزش، فال، پزشکی، سینما