بله! آدم های معروف هم افسرده می شوند! این به چه معنی است؟ - پرسینا بلاگ

دوست ندارم به ارنست همینگوی و کاری که با تفنگش کرد فکر کنم، یا به سر سیلویا پلات توی فر اجاق گاز. حتی دوست ندارم بیش از حد عمیق به ونسان ون گوگ غیر نویسنده و گوشش فکر کنم و وقتی شنیدم دیوید فاستر والاس، نویسنده معاصر که او را تحسین می کردم، خودش را در 12 سپتامبر 2008 حلق آویز کرد عملاً باعث غمگین شوم.

من یکی از میلیون ها نفری بودم که نه فقط از مرگ رابین ویلیامز متأثر شدند، بلکه از آن هراس افتادند که انگار این احتمال را افزایش داد که هر کدام از ما چنان سرنوشتی داشته باشیم. اما در عین حال بیشتر کسانی که افسردگی دارند- حتی بیشتر آدم های معروفی که افسردگی دارند- کارشان به خودکشی نمی کشد. مارک تواین از افسردگی رنج می برد و بر اثر سکته قلبی مرد. تنسی ویلیامز به طور تصادفی به خاطر این که در قطره جشمی که مکرر استفاده کرده بود توی گلویش گیر کرد، مُرد!

گاهی فقط نگاه کردن به فهرست افرادی که به افسردگی دچار بوده اند یا هنوز به افسردگی دچارند اما آشکارا در زندگی شان چیزهای خیلی خوب دیگری دارند (یا داشته اند) به نوعی آرامش دهنده است. این فهرست را ببینید:

باز آلدرین

هالی بری

زک براف

راسل برند

فرانک برونو

آلستیر کمپبل

جیم کری

وینستون چرچیل

ریچارد دریفوس

کَری فیشر

اف. اسکات فیتز جرالد

استفن فرای

جودی گارلند

جان هَم

آن هاتاوی

بیلی جوئل

آنجلینا جولی

استفن کینگ

آبراهام لینکلن

وولفگانگ آمادئوس موتزارت

ایساک نیوتون

اَل پاچینو

گوئینت پارتلو

دالی پارتون

پرنسس دایانا

کریستینا ریچی

تدی روزولت

ویونا رایدر

بروک شیلدز

شارلیز شولتس

بن استیلر

ویلیام استیرون

اِما تامپسون

اوما ترومن

مارکوس ترسکوتیک

روبی وکس

رابی ویلیامز

تنسی ویلیامز

کاترینا زتا- جونز

و این چه چیزی به ما می آموزد؟

این که افسردگی می تواند برای نخست وزیرها و رؤسای جمهور و بازیکنان کریکت و نمایش نامه نویس ها و بوکسورها اتفاق بیفتد و ستاره های معروف هالیوود از آن بمیرند.

خوب، ما این را می دانیم. چه چیز دیگر؟

این که ثروت و پول شما را در مقابل بیماری های روانی ایمن نمی کند. این را هم تا حدی می دانستیم. شاید تنها دانستن اینکه جیم کری هم پروزاک (داروی ضد افسردگی که در ایران بیشتر با نام فلوکستین می شناسند) مصرف می کرده یا پرنسس لِیا هم اختلال دو قطبی داشته، به ما آرامش بدهد.

یادم می آید در مطب دندانپزشک نشسته بودم و مصاحبه ای با هالی بری را می خواندم که در آن بدون پرده پوشی از دوره ای حرف زده بود که در اتومبیلش در یک گاراژ نشسته بود و می خواست خودش را با مسمومیت مونو اکسید کربن بکشد. به مصاحبه کننده گفت تنها چیزی که مانعش شد این فکر بود که مادرش او را پیدا می کند.

در مجله دیدن لبخند او و این که قوی به نظر می رسید به من کمک کرد. شاید یک توهم فتوشاپ شده بود، اما در هر حال او زنده بود و شاد به نظر می رسید و یکی از آن موجودات مانند من بود.

بنابراین، درست است، ما داستان های بهبود را دوست داریم. ما عاشق روایت هایی هستیم که بر اساس اوج- سقوط- اوج- سقوط ساخته شده. مجلات هنرمندان معروف به شکل بی پایانی این داستان ها را منتشر می کنند.

در مورد چهره های مشهور افسرده بدبینی زیادی وجود دارد، انگار بعد از مقدار معینی از موفقیت و ثروت انسان در مقابل بیماری های روانی مصون می شود. مردم انگار فقط در مورد بیماری های روانی این را می گویند. برای مثال، در مورد آنفلوآنزا این را نمی گویند.

افسردگی بر خلاف یک کتاب یا یک فیلم، قرار نیست درباره چیزی باشد.

همین طور، یکی از چیزهایی که افسردگی اغلب انجام می دهد ابن است که شما را به احساس گناه دچار می کند. افسردگی می گوید: خودت را ببین، با زندگی خوبی که داری، بانامزد/ شوهر/ زن/ بچه ها/ سگ/ کاناپه/ دنبال کنندگان توییتری، با کار خوبی که داری، با نداشتن هیچ مشکل جسمی، با این که قرار است تعطیلات به رم بروی، با این که قسط خانه ات تقریباً تمام شده، با والدینی که طلاق نگرفته اند، با هر چیزی که داری. و باز و باز و باز.

در واقع افسردگی می تواند با در بیرون درست بودن اوضاع تشدید شود، چون شکاف بین آنچه احساس می کنید و آنچه انتظار می رود حس کنید وسیع تر می شود. اگر شما به اندازه کسی که در یک اردوگاه زندانیان جنگی است احساس افسردگی کنید، اما زندانی اردوگاه جنگی نباشید، و به جای آن خانه ای مستقل در دنیای آزاد داشته باشید، بعد فکر می کنید: گندش بزنند، این چیزی است که من همیشه می خواستم، چرا راضی نیستم؟

ممکن است خودتان را مثل ترانه تاکینگ هدز در خانه ای زیبا با همسری زیبا ببینید و فکر کنید چطور به اینجا رسیده اید. روزها را نظاره کنید. فکر کنید چطور اوضاع این طور شده. فکر کنید چه چیزی غایب است. فکر کنید شاید هر چه در زندگی می خواسته اید غلط بوده. این بخشی از مشکل است که فکر کنیم تلفن های هوشمند و حمام های خوب و جدیدترین تلویزیون ها بخشی از راه حل است. فکر این که در بازی مار و پله زندگی هر چیزی که به گمان ما پله بوده در واقع یک مار بوده ما را یک راست به اعماق می راند. همان طور که هر بودایی به شما خواهد گفت، وابستگی بیش از حد به مادیات فقط به رنج بیشتر منجر می شود. می گویند که دیوانگی واکنشی منطقی به دنیایی دیوانه است. شاید افسردگی تا اندازه ای فقط واکنش به زندگی ما است که آن را واقعاً درک نمی کنیم. البته هیچ کس اگر درباره زندگی اش فکر کند، آن را به طور کامل نمی فهمد. یک نکته آزاردهنده در مورد افسردگی این است که فکر کردن درباره زندگی اجتناب ناپذیر است.

افسردگی از همه ما متفکر می سازد. این را از آبراهام لینکلن بپرسید.

پی نوشت: به فهرست مفصل ویکی پدیا هم نگاهی بیندازید.

منبع: کتاب دلایلی برای زنده ماندن - نوشته مت هیگ- ترجمه گیتا گرکانی

پریها: پریها | اخبار، سرگرمی، ورزش، فال، پزشکی، سینما